Wprawdzie historia jest schematyczna, ale została rozegrana w interesujący sposób. Tym razem obyło się bez czarnego humoru, cynicznych bohaterów czy stylowej przemocy. Film Roberta Hosseina jest poważny, dość ponury, podszyty melancholią. Klimat w dużym stopniu budują długie momenty ciszy i wolne tempo. Na twarzach wielu bohaterów wypisane jest cierpienie, bolesna przeszłość, których nie trzeba ubierać w słowa. Choć muszę powiedzieć, że zbolała mina Manuela chwilami śmieszy. Widać nikt nie wspomniał Hosseinowi o zachowaniu umiaru (w końcu kto skrytykuje reżysera/gwiazdę filmu).

Grany przez Hosseina bohater to typowy, małomówny samotnik o nieprzeciętnych zdolnościach strzeleckich. Jak przystało na twardziela, ma swój znak rozpoznawczy, który wlewa niepokój w serca nikczemników. Gdy tylko na jego prawej dłoni pojawi się czarna rękawiczka, liczebność zgonów od zatrucia ołowiem wzrasta. Jego domem jest miasto duchów - wyludniona, rozpadająca się mieścina, której nawet wiatr zbyt chętnie nie odwiedza. Smutny to widok i doskonale pasuje do atmosfery filmu.

Dwie rzeczy są tu całkiem miłym zaskoczeniem. Rola kobiet (Maria, Anna) nie została ograniczona do pełnienia funkcji ofiary, zdobyczy czy uwodzicielki. Obie z nich, choć Anna w mniejszym stopniu, mają wpływ na przebieg wydarzeń i losy bohaterów. A nie często kobiety mają coś do powiedzenia w spaghetti westernach. Drugim ważnym elementem jest motyw zemsty. Nie ma tu efektownych pojedynków, które utwierdzają pozycję lepszego, silniejszego. Zemsta jest długą, niekończącą się drogą, z której schodzą tylko umarli. Jak pokazano to tutaj, metoda oko za oko prowadzi do ślepoty po obu stronach, a nie do wyrównania rachunków.

Najbardziej w tym spaghetti zabrakło mi muzyki Morricone. Jako że nie jestem wielkim fanem klasycznych amerykańskich westernów, aż tak nie przypadła mi do gustu piosenka będąca motywem przewodnim. Fakt, wpada w ucho i nie jest to taka nędza jak w "Keomie", ale dla mnie spaghetti westerny mają inne brzmienie. Również wspomniane momenty bez dialogów byłyby lepiej poprowadzone i bardziej klimatyczne z muzyką mistrza. Jest nieźle, ale mogło być lepiej.

W jednym z epizodów (hotelowy recepcjonista) miał wystąpić nie kto inny, jak Sergio Leone. Ostatecznie zastąpił go Chris Huerta, jednak autor kultowych już westernów zostawił po sobie mały ślad. Leone wyreżyserował scenę kolacji - nie trzeba chyba wspominać, że to jedna z najlepszych w filmie. Rozegrana bez słów, przy akompaniamencie spojrzeń, brzdękania łyżek i odgłosów jedzenia. Napięcie miesza się z komizmem. Nie wiedziałem czy zacząć się śmiać czy wypatrywać nagłego wybuchu przemocy. Wydawało się, że scena nie będzie miała końca. Choćby z tego powodu warto sięgnąć po "The Rope and the Colt".

Choć to danie trochę bardziej francuskie niż włoskie, to jednak warte spróbowania. Dobrze zagrane i klimatyczne.